UG Opatowiec

ROGÓW

Rogów

Liczba mieszkańców: 265, powierzchnia: 555 ha, parafia: Rogów

sołtys: Tomasz Nowak

Rada Sołecka w składzie:

Mieczysław Boksa
Tomasz Mysiak
Roman Szabla
Tomasz Nowak
Jacek Kurzyński
Marek Kawka
Anna Kowalczyk

Rys historyczny:
Już w XIII wieku istniał tu kasztel będący własnością Hińczy z Rogowa i jego potomków. Potem dobra należały do znakomitych rodów – Odrowążów, Szafrańców, Firlejów i Wodzickich. Ostatnimi właścicielami majątku byli Skórzewscy i Ogińscy. Losy Rogowa wielokrotnie splatały się z biegiem polskiej historii. W XVI wieku był miejscem zjazdu przywódców polskiego ruchu ariańskiego, a sto lat później gościł tu przejazdem król Jan III Sobieski powracający z wyprawy wiedeńskiej.

Centrum życia Rogowa i okolicznych miejscowości stanowił otoczony parkiem dwór, nazywany powszechnie „pałacem”. W ciągu kilkusetletniej historii były tu poza tym port rzeczny, dwa kościoły, szkoła, ochronka dla dzieci i przytułek dla ubogich.

Przejeżdżający dziś przez Rogów rzadko są świadomi długiej i bogatej historii tego miejsca, bo też jej śladów zachowało się stosunkowo niewiele. Dwór spłonął w czasie drugiej wojny światowej, a zabytkowy drewniany kościół i spichlerz przeniesiono do Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni. Dziś Rogów jest siedzibą parafii. Działają tu drużyna Ochotniczej Straży Pożarnej i Koło Gospodyń Wiejskich.

Rogowska parafia została wymieniona w źródłach już w roku 1433. Pierwszy kościół ufundował dla niej Hińcza z Rogowa, podskarbi króla Władysława Jagiełły. W drugiej połowie XVI wieku za sprawą ówczesnego dzierżawcy dóbr rogowskich, żupnika krakowskiego Prospera Provany, został zamieniony na zbór ariański. Następnie świątynia wróciła do katolików. W roku 1751 budowę nowego drewnianego kościoła na kamiennym podmurowaniu sfinansował biskup przemyski Michał Wodzicki, który w 1762 roku dokonał konsekracji. Zbudowano wtedy również zachowaną do dziś murowaną dzwonnicę. Wisi w niej dzwon, na którym widnieje herb Śreniawa oraz cytat z biblijnej Pieśni nad pieśniami: Vox tua in auribus meis vox enim tua duldis Anno Domini 1757 – „Niechaj głos twój zabrzmi w uszach moich; albowiem głos twój wdzięczny Roku Pańskiego 1757”. Drewniany kościół spłonął w 1932 roku. Dwa lata później wzniesiono nową neoklasycystyczną świątynię, która jest obecnie dumą parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. W kościele znajduje się kopia rzymskiego obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

W XVIII wieku, gdy włości w Rogowie przejęła rodzina Wodzickich, rozbudowany został tutejszy port rzeczny. Znajdowało się w nim sześć spichrzów przeładunkowych, z których najstarszy, dwukondygnacyjny, nakryty dachem krakowskim, kazał zbudować w 1719 roku niezwykle zasłużony dla ziemi rogowskiej biskup Michał Wodzicki. Spichlerz ten został przeniesiony z Rogowa najpierw do Złotej, a następnie do Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni, gdzie można go podziwiać do dziś. W samym Rogowie do końca XX wieku dotrwał również inny spichlerz, jednokondygnacyjny, zbudowany w roku 1684, obecnie nieistniejący.
W 1763 roku biskup przemyski Michał Wodzicki, ówczesny właściciel Rogowa, ufundował kościół z drewna modrzewiowego dla tamtejszego szpitala, czyli przytułku dla ubogich. W 1808 roku kościółek pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia został włączony do rogowskiej parafii, a w 1864 – jego wnętrze pokryto barwną polichromią. Świątynia szczęśliwie przetrwała obie wojenne zawieruchy, a w 1997 roku została przeniesiona do Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni.